عسل یک واژه ی عربی است که به فارسی آن را انگبین می گویند و آن عبارت است از ماده شیرین که توسط زنبورداران عسل از شهد گل های گیاهان جمع آوری شده و پس از تغییرات لازم در سلول های مومی شان های کندو و ذخیره می گردد. ا زتاریخچه ی عسل چنین می توان گفت که بدون شک در ابتدا عسل باعث شده است که توجه انسان به سمت زنبور عسل جلب شود. قدیمی ترین اثر تاریخی که به برداشت عسل توسط انسان تعبیر شده است مربوط به هفت هزار سال قبل از میلاد است که در اسپانیا مشاهده گردیده است. در یونان باستان نیز عسل یکی از هدایای گران بهای طبیعت نگاشته می شود. در قرآن مجید سوره مبارکه نحل در مورد زنبور عسل نازل شده است و قرآن موهبتی است که پروردگار توانا آن را در گل های گیاهان به ودیعه نهاده است. عسل شامل مقدار کمی ویتامین های تیامین(B1، ریبوفلاوین(B2)،(B5)، نیاسین،پیریدوکسین و اسید اسکوربیک است. ابوعلی سینا درباره ی خواص عسل در کتاب معروف قانون در طب می نویسد: در عسل دستگاه های درونی بدن را تقویت، نیرو را زیاد و اشتها را باز می کند. عسل جوانی را جاودان و حافظه را نیرو می بخشد. عسل در محور زخم های چرکین و ریشه دار مؤثر است و به درمان آن ها کمک می کند، تاریکی دید را می زداید و بهترین درمان عفونت های لثه است.