عسل و بیماری های قلبی

رسول اکرم(صلّی الله علیه و آله) فرموده اند: بهترین نوشیدنی ها عسل است که به قلب نشاط می بخشد و سینه را گرم می سازد و به قوه حافظه کمک می کند. ثابت شده است که عسل به دلیل داشتن گلوکز زیاد که سهل التجزیه و انرژی زا است تأثیر بسیار مهمی روی عضلات قلب در انواع مختلف بیماری های قلبی دارد. از طرفی باعث تحریک و تقویت قلب و هم چنین باعث گشاد شدن رگ ها شده و جریان خون را در درون شریان های انشعابی افزایش می دهد از طرف دیگر سبب بهبود وضع فشار مایعات بدن شده و فشارخون را تنظیم واز سکته ی قلبی جلوگیری می نماید.

کاربرد عسل در درمان زخم های جلدی و ضایعات عفونی

مهمترین استفاده های عسل در آلرژی (تب یونجه) و زخم های جلدی از جمله سوختگی ها می باشد. اگر چه از عسل به صورت سنتی از زمانهای قبل از میلاد استفاده شده شناخت مکانیسم اثرآن به قرن حاضر برمی گردد. براساس تحقیقات متعددی استفاده از عسل در درمان سوختگی ها، زخم های وریدی پا، زخم های پا با علل مختلف، پای دیابتی، زخم های فشاری،... موفقیت آمیز بوده است. استفاده ی موضعی از عسل علاوه بر باکتری های گرم مثبت، گرم منفی، هوازی و بی هوازی مقاوم به متی سیلین مؤثر می باشد.

کاربرد عسل در درمان بیماری های چشمی

مصریان قبل 5000 سال قبل از عسل جهت درمان التهاب و سوختگی قرنیه و ملتحمه استفاده می کردند. گفته می شود عسل سبب افزایش قدرت بینایی می شود. یک مطالعه از عسل به عنوان یک عامل هیپراسموتیک جهت درمان تاول های قرنیه استفاده شده است. از عسل به عنوان اکسیدی برای بیماری های چشمی تلقی می شود.

عسل و کاربردهای پزشکی و درمانی آن

عسل یک واژه ی عربی است که به فارسی آن را انگبین می گویند و آن عبارت است از ماده شیرین که توسط زنبورداران عسل از شهد گل های گیاهان جمع آوری شده و پس از تغییرات لازم در سلول های مومی شان های کندو و ذخیره می گردد. ا زتاریخچه ی عسل چنین می توان گفت که بدون شک در ابتدا عسل باعث شده است که توجه انسان به سمت زنبور عسل جلب شود. قدیمی ترین اثر تاریخی که به برداشت عسل توسط انسان تعبیر شده است مربوط به هفت هزار سال قبل از میلاد است که در اسپانیا مشاهده گردیده است. در یونان باستان نیز عسل یکی از هدایای گران بهای طبیعت نگاشته می شود. در قرآن مجید سوره مبارکه نحل در مورد زنبور عسل نازل شده است و قرآن موهبتی است که پروردگار توانا آن را در گل های گیاهان به ودیعه نهاده است. عسل شامل مقدار کمی ویتامین های تیامین(B1، ریبوفلاوین(B2)،(B5)، نیاسین،پیریدوکسین و اسید اسکوربیک است. ابوعلی سینا درباره ی خواص عسل در کتاب معروف قانون در طب می نویسد: در عسل دستگاه های درونی بدن را تقویت، نیرو را زیاد و اشتها را باز می کند. عسل جوانی را جاودان و حافظه را نیرو می بخشد. عسل در محور زخم های چرکین و ریشه دار مؤثر است و به درمان آن ها کمک می کند، تاریکی دید را می زداید و بهترین درمان عفونت های لثه است.

خواص عسل

عسل از دیرباز به دلیل اثرات چشمگیر تغذیه ای و دارویی مورد توجه بوده است. بر اساس شواهد به دست آمده یونانیان باستان تصور می‌کردند که خدایان چون خوراک بهشتی می‌خوردند فناناپذیر و ابدی گشته‌اند؛ آنها ایمان داشتند که عسل یکی از اجزای مهم این خوراک بهشتی است. عسل همین طور در زندگی روحانی، اجتماعی و اقتصادی مصریان باستان نقش مهمی بازی می‌کرده‌ است. در کتب مذهبی یهودی نیز از سرزمین موعود چنین یاد می‌کند که در آن نهرهایی از عسل و شیر جاری است و در انجیل نیز از عسل و گیاهان دارویی به عنوان هدایای گرانبهای طبیعت یاد شده‌است. قرآن کریم نیز در 1400 سال پیش به نحو اولا به شفا بخش بودن عسل اشاره کرده و در آیات سوره نحل اهمیت عسل و تولید آن توسط زنبور عسل را متذکر شده است و از آن به عنوان درمانی برای مردم یاد می کند. لذا در این جابر تاثیرات معجزه آسای تغذیه با عسل از دو دیدگاه ترکیبات موجود در عسل و تاثیرات درمانی آن در بهبود امراضی همچون بیماری قلبی،گوارشی،کلیوی، دیابت،سوختگی، پوسیدگی دندان و نیز خواص آنتی باکتریال و آنتی اکسیدانی عسل شده است.